Schuilkelder25

Waar het stil werd

Er was een kamer
zonder ramen
maar vol adem

De tijd hing daar
als stof in zonlicht
onzichtbaar maar aanwezig

Stemmen fluisterden
niet uit angst
maar uit zorg voor de stilte

Een kind tekende cirkels
op een muur die niets vroeg
maar alles bewaarde

Er was geen schreeuw
geen vuur
alleen wachten
zoals bladeren wachten
op wind

En toen —
niets veranderde zichtbaar
maar alles verschoof

Wat bleef
was een geur van brood
een blik die iets zocht in het niets

En de kamer werd herinnering
Niet om wat er gebeurde
maar om wat er niet meer kon